ඇසළ කල මල

කෙහෙරැලින් දඟ පාන හස මලකි නෙත පැසුන
සොයමි විමසමි වමත එරන් රන් මුදු දසුන
සුරත මහ ඇඟිල්ලේ කැලැල නිති පිරිමැදුන
සවස සෙල්ලම් අහස කොහිද ඇය මත නිදන

නියත බව දැන දැනම කියන වග මේ වරුණ
සිහිව පින්සර එවත නිබඳ හද දුක රැඳුන
මගේ මේ අඬෝවැඩියාවෙන් තවත් දුක පුරන
කෙටවලේ දියවරම ඇගේ රූපෙන් වැසුණ

කැහැටු කැස්වටු මුහුණ ළඟම හිඳ දුක අහන
තරව තදකර දෙ අත ඇගේ මුහුණට එබෙන
බලා ඉන්නට බැරිව සිහිව දුක ඔබ විඳින
සුරත ගුලි කරගතිමි කුරුටු ගැ හද හසුන

අහස තරමට නැතත් නිතර දියබත් වුවන
ඔබට පමණද උරුම ඇය සිනා වැසි පුරන
රිදුම් දෙයි හද නිබඳ එපස සිප එන පවන
මගේ දෙනෙතින් දකිමි ඔබ දැකිය යුතු දසුන